Πάνος Φιλιππακόπουλος

«_Και για να μη ρίχνουμε μονίμως την ευθύνη στους πολιτικούς, πρέπει
επιτέλους ν? αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με τ? όνομά τους και να
παραδεχθούμε ότι οι πολιτικοί δεν φταίνε παραπάνω από τον ίδιο το λαό κατ?
εικόνα και ομοίωση του οποίου αναδεικνύονται_»

ΤΕΧΝΟ-ΛΟΓΙΚΗ ΓΩΝΙΑ

MIA ιδέα για τη σελίδα αυτού του μήνα ήταν να την αφήσουμε τελείως λευκή. H
έκφραση των συναισθημάτων μας θα ήταν έτσι πολύ πιο εύγλωττη και ακριβής
απ? οποιοδήποτε κείμενο. Αλλωστε, ό,τι και να γράψουμε δεν είναι καθόλου
σίγουρο ότι θα είναι επίκαιρο μετά από τις 15 περίπου μέρες που μεσολαβούν
από το «κλείσιμο» της ύλης και την παράδοση των τελευταίων κειμένων μέχρι
την εμφάνιση του περιοδικού στα περίπτερα. Σ? αυτήν τη χώρα δεν ξέρεις πια
ούτε τι θα ξημερώσει την επόμενη και τα πάντα λειτουργούν εντελώς στην
τύχη.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πάντα και οι αναγνώστες που δεν
αντιλαμβάνονται ή δεν δέχονται τέτοιου είδους αντιδράσεις και θα θεωρούσαν
ίσως φυγοπονία και φυγομαχία αυτή την ακραία έκφραση απογοήτευσης και
οργής. Έτσι, τελικά η σελίδα αυτή δεν έμεινε λευκή παρά τον κίνδυνο να
επαναληφθούμε, γράφοντας και ξαναγράφοντας αυτά που έχετε διαβάσει τόσες
φορές. Μήπως όμως μπορεί να γίνει διαφορετικά, όταν καθημερινά
επαναλαμβάνεται αυτή η παράσταση του θεάτρου του παραλόγου που παίζεται εδώ
και τόσα χρόνια στο «καφενείον η Ελλάς»;
Υποτίθεται ότι το περιοδικό αυτό μιλάει για αυτοκίνητα. «Τι να πεις για
αυτοκίνητα», λένε όμως μερικοί, «όταν ο κόσμος καίγεται;» Σε μια
«φυσιολογική» χώρα δεν θα είχαν άδικο. Αυτή η χώρα όμως δεν είναι
φυσιολογική, ούτε ο λαός της είναι φυσιολογικός, ούτε η πολιτική της ηγεσία
είναι φυσιολογική. Το αυτοκίνητο λοιπόν δεν είναι εδώ καταναλωτικό αγαθό,
ούτε τεχνολογικό προϊόν, είναι μέσο πολιτικής. Μπορεί λοιπόν, μέσα στην
πλήρη διάλυση που χαρακτηρίζει αυτές τις εκλογές (χωρίς να μπορούμε να
καταλάβουμε γιατί, αφού είναι από τις λιγότερο αβέβαιες, με το εκλογικό
σύστημα να εξασφαλίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση όποιο κι αν είναι το
αποτέλεσμα) να μην ασχοληθούμε με βαλβίδες και ρόδες, με ηλεκτρονικά και
αμορτισέρ, αλλά πάλι με το αυτοκίνητο. Αφού όσα συμβαίνουν γύρω απ? αυτό
όχι μόνον έχουν άμεση σχέση με όσα συμβαίνουν στη χώρα αλλά και αποτελούν
μια χαρακτηριστικότατη εικόνα τους.
Και για να μη ρίχνουμε μονίμως την ευθύνη στους πολιτικούς, πρέπει
επιτέλους ν? αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με τ? όνομά τους και να
παραδεχθούμε ότι οι πολιτικοί δεν φταίνε παραπάνω από τον ίδιο το λαό κατ?
εικόνα και ομοίωση του οποίου αναδεικνύονται. Οι χιλιάδες αφιονισμένοι
«οπαδοί» με τα (οποιουδήποτε χρώματος) πλαστικά καπέλα και σημαιάκια, που
ορύονται κάτω από τα μπαλκόνια χωρίς να ακούν τίποτα απ? ό,τι λέγεται, δεν
φταίνε λιγότερο από τους κενού περιεχομένου «ηγέτες» που πάνω στα μπαλκόνια
δεν πιστεύουν τίποτα απ? ότι λένε. Οι «πολίτες» που ενδιαφέρονται
περισσότερο για τις τιμές των «Ι.Χ.» παρά για το πως θα σπουδάσουν τα
παιδιά τους φταίνε το ίδιο με τους «υπουργούς» που, γνωρίζοντας ότι το I.X.
φέρνει ψήφους, κοιτούν πως θα προλάβει ο ένας τον άλλο στην ανακοίνωση
«ευνοϊκών» ρυθμίσεων προεκλογικά. Και οι «ψηφοφόροι» που βγάζουν στις
δημοσκοπήσεις πρώτο τον Κατσιγιάννη επειδή νομιμοποιεί τα αυθαίρετα, φταίνε
το ίδιο ή και περισσότερο από τον ίδιο τον Κατσιγιάννη που νομιμοποιεί τα
αυθαίρετα (σε τελική ανάλυση, τη φωνή του «λαού» ακούει ο άνθρωπος).
Αυτά που παρακολουθήσαμε λοιπόν πριν λίγο καιρό στο χώρο του αυτοκινήτου
χαρακτηρίζουν βέβαια κατ? αρχάς τους πρωταγωνιστές υπουργούς, που
υποτίθεται πως σαν υπεύθυνοι πολιτικοί θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν λιγότερο
ανεύθυνα την αγορά και την οικονομία γενικότερα (καλώς ή κακώς η σαθρή
ελληνική οικονομία στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο αυτοκίνητο). Αλλά
χαρακτηρίζουν και τον Τύπο, που ψάχνοντας για θέματα-κράχτες αφιερώνει επί
πολλές μέρες τα πρωτοσέλιδα στο αυτοκίνητο τη στιγμή που η χώρα καταρρέει,
και χαρακτηρίζουν τελικά και τον ίδιο το «λαό» που δέχεται να παίρνει μέρος
σ? αυτό το παιχνίδι (γιατί αν δεν συμμετείχε, το θέμα δεν θα είχε τόσο
ενδιαφέρον ώστε να δικαιολογεί πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες, ούτε θα άφηνε
περιθώρια για ψηφοθηρία).
Μα δεν θέλεις μείωση των τιμών των αυτοκινήτων και ομαλοποίηση της αγοράς,
θα ρωτήσουν μερικοί; Και βέβαια! Όταν όμως ένας υπουργός ανακοινώνει
ξαφνικά ότι το μέτρο της απόσυρσης, που είχε λήξει και κοντεύαμε να το
ξεχάσουμε, θα ισχύσει και πάλι επειδή κάποιοι έμειναν με απούλητα «χαρτιά»,
μετά υπαναχωρεί, αιφνιδιαστικά στο τέλος των διακοπών μας το ξεφουρνίζει
και πάλι ξαναζεσταμένο κι εκεί που δεν το περιμένει έρχεται ένας άλλος
υπουργός και με «ρελάνς» ανακοινώνει μείωση της φορολογίας των αυτοκινήτων,
παρ? όλο που ολόκληρος πρωθυπουργός μας διαβεβαίωνε πριν λίγους μήνες ότι
δεν θα μειωθεί, και τελικά οι δύο υπουργοί αρχίζουν να τσακώνονται δημόσια
για το ποιος ανακοίνωσε το πιο ευνοϊκό μέτρο, μας συγχωρείτε, αλλά αυτό
μόνον ομαλοποίηση και εξυγίανση της αγοράς δεν είναι. Πιο πολύ θυμίζει ώρα
διαλείμματος σε νηπιαγωγείο παρά άσκηση οικονομικής πολιτικής.
O μοναδικός σωστός τρόπος για ομαλοποίηση της αγοράς είναι αυτός που
επιχείρησε να εφαρμόσει η κυβέρνηση πριν οι υπουργοί της υποκύψουν στον
πειρασμό της προεκλογικής «παροχολογίας». H σταδιακή δηλαδή μείωση του
φόρου κατανάλωσης σε όλες τις κατηγορίες, μέχρι εξάλειψής του μέσα σε
διάστημα μίας πενταετίας, στο τέλος της οποίας θα έμενε μόνον ο ΦΠΑ (ίσως
κι ένας μικρός πρόσθετος φόρος στα αυτοκίνητα πάνω από 2.000 κ.εκ., κατά τα
ιταλικά πρότυπα, μια και τα αυτοκίνητα αυτά σίγουρα αποτελούν κάποια
πολυτέλεια σε μια χώρα σαν την Ελλάδα).
Μ? αυτό τον τρόπο και οι καταναλωτές θα μπορούσαν να προγραμματίσουν τις
αγορές τους και οι αντιπροσωπείες τις εισαγωγές τους, χωρίς σπασμωδικές
ενέργειες και οικονομικά απρόβλεπτα. Καθώς υπάρχει κάθε χρόνο μία αύξηση
των τιμών και από τα εργοστάσια, αλλά και λόγω των συναλλαγματικών
διαφορών, η μικρή μείωση της φορολογίας θα την αντιστάθμιζε μερικά κι έτσι
ούτε αυτοί που θέλουν να αγοράσουν τώρα αυτοκίνητο θα άξιζε να το
στερούνται και να περιμένουν την επόμενη μείωση, ούτε αυτοί που
προγραμματίζουν να αγοράσουν αργότερα θα κινδύνευαν να βρεθούν προ
δυσαρέστων εκπλήξεων. Αν ο ρυθμός αυτός συνεχιζόταν για μία πενταετία, τότε
στο τέλος της η αγορά θα είχε πράγματι ομαλοποιηθεί, ο Έλληνας καταναλωτής
θα συνήθιζε στην ιδέα ότι το αυτοκίνητο είναι απλώς ένα απ? όλα τα
καταναλωτικά προϊόντα που του προσφέρονται και οι αντιπροσωπείες θα
λειτουργούσαν όπως σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.
Απλά πράγματα, αλλά πώς να γίνουν κατανοητά σε μια χώρα όπου τα πάντα είναι
τόσο πολύπλοκα; Σε μια χώρα όπου φαίνεται πως η κληρονομιά της αρχαίας
ελληνικής τραγωδίας εξακολουθεί να πέφτει βαριά στους ώμους μας και κάθε
ενέργειά μας πρέπει να έχει όλα τα στοιχεία εκείνης; Μέχρι να γίνουν
κατανοητά λοιπόν, θα συνεχίσουμε να επιλέγουμε τους ηγέτες μας με βάση τις
επιδόσεις τους στη νομιμοποίηση της αυθαίρετης δόμησης και τις
αιφνιδιαστικές μειώσεις της φορολογίας των αυτοκινήτων. Και μετά να
αναρωτιόμαστε γιατί αποτυχαίνουν στην πολιτική τους και γιατί η οικονομία
πάει από το κακό στο χειρότερο, είτε είναι γι? αυτήν υπεύθυνοι οι
«συντηρητικοί» είτε οι «σοσιαλιστές»._Π.Φ.

ΥΓ. Είμαστε περίεργοι, τουλάχιστον οι αναγνώστες των 4T αντιλαμβάνονται την
παρακμή στην οποία μας οδηγούν τα μικροσυμφέροντα, ο άκρατος ατομισμός και
η αναξιοκρατία; Συμφωνούν μαζί μας στα παραπάνω ή απλώς γυρίζουν σελίδα;
Πολύ θα θέλαμε τη γνώμη σας.